ตำนานเมืองสุวรรณโคมคำ ในประชุมพงศาวดารภาคที่ ๗๒ ซึ่งจะมีการเล่าเรื่องราวการเกิดพื้นที่ราบเมืองเชียงแสนในตอนต้นของเอกสารเรื่องนี้ ซึ่ง อ.พิเศษ เจียจันทร์พงษ์ อธิบายไว้ว่า

“เรื่องกำเนิดที่ราบเชียงแสน กล่าวอยู่ในตอนต้นของตำนานสุวรรณโคมคำ เอกสารบนใบลานที่ได้รับการถอดความจัดลำดับพิมพ์เป็นประชุมพงศาวดารภาคที่ ๗๒ ตำนานตอนนี้ใช้แนวคิดจากพระอัคคัญสูตร ในพระสุตตันตปิฎก กล่าวถึงเมื่อเริ่มกัปป์ใหม่หลังจากไฟได้เผาทำลายโลกในกัปป์ที่แล้ว เริ่มกัปป์ใหม่คือภัททกัปป์อันเป็นชื่อกัปป์ของปัจจุบัน เกิดฝนตกไฟดับและเกิดน้ำท่วมสูงขึ้นถึงชั้นพรหม แล้วน้ำได้ลดลงมีแผ่นดินโผล่พ้นน้ำขึ้นมา ๔ ทวีปใหญ่ กับอีก ๒,๐๐๐ อนุทวีป

แผ่นดินที่ราบเชียงแสนนี้ ตำนานสุวรรณโคมคำได้แต่งเรื่องต่อจากเรื่องพระอัคคัญสูตรว่า เป็น ๑ ใน ๒๐๐๐ อนุทวีปโดยกล่าวว่า แต่เดิมเนื่องจากเป็นที่ราบที่มีเทือกเขาล้อมรอบอยู่ทั้งสี่ด้าน เมื่อน้ำลดลงไปหมดแล้วจึงเหลือบริเวณนี้เป็นที่ที่มีน้ำขังอยู่เนื่องจากมีภูเขาล้อมรอบเอาไว้ ต่อมามีพญานาค ๒ ตนทะเลาะกันทางทิศเหนือของหนองน้ำแห่งนี้ พญานาคทั้งสองได้รุกไล่กันโดยคุ้ยควักแผ่นดินไล่หนีกันลงมาทางใต้ผ่านหนองน้ำแห่งนี้และคุ้ยควักแผ่นดินหนีไล่กันต่อไปจนถึงมหาสมุทรทางทิศใต้

เส้นทางที่พญานาค ๒ ตนคุ้ยควักไล่หนีกันนี้จึงเกิดเป็นร่องน้ำมหึมา พาให้น้ำในหนองน้ำแห่งนี้ไหลไปตามทางทางนาคลงมหาสมุทรจนหมด หนองน้ำจึงแห้งกลายเป็นแผ่นดินคือบริเวณที่ต่อมากลายเป็นที่ราบเชียงแสน ส่วนทางพญานาคที่นำน้ำให้ไหลออกไปมหาสมุทรก็คือแม่น้ำโขง แผ่นดินที่ราบเชียงแสนเมื่อแห้งแล้วก็มีคนและสัตว์เข้ามาอยู่อาศัยทำมาหากิน ผู้เล่าตำนานจึงจัดให้แผ่นดินผืนนี้เป็น ๑ ใน ๒,๐๐๐ อนุทวีปที่กล่าวอยู่ในพระอัคคัญสูตร”