“ทรงผนวชวัดพระแก้ว” ธรรมเนียมนี้เริ่มที่เจ้านายพระองค์ใดเป็นพระองค์แรก 

ทรงผนวชวัดพระแก้ว
ภาพลายเส้นวัดพระแก้ว (วัดพระศรีรัตนศาสดาราม) (ภาพจากท้องถิ่นสยามยุคพระพุทธเจ้าหลวง)

วัดพระศรีรัตนศาสดาราม หรือ วัดพระแก้ว ตั้งอยู่ภายในพระบรมมหาราชวัง แม้จะไม่มีพระภิกษุประจำพรรษา แต่ก็ถือเป็นประเพณีมาตั้งแต่สร้างกรุงว่า เจ้านายชั้นสูงจะต้อง “ทรงผนวชวัดพระแก้ว” จากนั้นเสด็จประทับที่วัดอื่นๆ ต่อไป

พระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราช ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้สร้างวัดพระแก้วขึ้นพร้อมกับการสร้างพระบรมมหาราชวัง การก่อสร้างแล้วเสร็จใน พ.ศ. 2327 จึงโปรดให้อัญเชิญ “พระแก้วมรกต” จากพระราชวังเดิมฟากตะวันตกลงเรือพระที่นั่งมายังพระอารามที่สร้างใหม่ พระราชทานนามว่า “วัดพระศรีรัตนศาสดาราม”

วัดพระแก้ว ระฆังวัดพระแก้ว ทรงผนวชวัดพระแก้ว
“วัดพระแก้ว” หรือ วัดพระศรีรัตนศาสดาราม (ภาพจากหนังสือ พระราชพิธีบรมราชาภิเษก)

ส่วนเจ้านายพระองค์แรกที่ “ทรงผนวชวัดพระแก้ว” คือ สมเด็จพระเจ้าลูกยาเธอ เจ้าฟ้ากรมหลวงอิศรสุนทร หรือ พระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย เมื่อ พ.ศ. 2331

คราวนั้น พระราชพงศาวดารกรุงรัตนโกสินทร์ รัชกาลที่ 1 บันทึกว่า

“สมเด็จพระเจ้าลูกยาเธอพระองค์ใหญ่ เจ้าฟ้ากรมหลวงอิศรสุนทร พระชนมายุได้ 21 พรรษา ควรจะทรงบรรพชาอุปสมบท และสมเด็จพระเจ้าหลานเธอ เจ้าฟ้ากรมหลวงนรินทร์รณเรศ เจ้าฟ้ากรมหลวงเทพหริรักษ์ ทั้ง 2 พระองค์ พระชนมายุเกินอุปสมบทแล้ว ยังหาได้ทรงผนวชเป็นพระภิกษุไม่ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว จึงทรงพระกรุณาโปรดอนุญาตให้ทรงออกผนวช 

ครั้น ณ วันอาทิตย์ เดือน 8 ขึ้น 1 ค่ำ เวลาเช้า 3 โมง พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว และสมเด็จพระอนุชาธิราช กรมพระราชวังบวรฯ ก็เสด็จพระราชดำเนิน ณ พระอุโบสถวัดพระศรีรัตนศาสดาราม พร้อมด้วยพระสงฆ์ราชาคณะและราชวงศานุวงศ์ท้าวพระยามุขมนตรีทั้งหลาย…” (จัดย่อหน้าใหม่โดยผู้เขียน)

ทรงผนวชวัดพระแก้ว
รัชกาลที่ 2 (ภาพจาก : wikicommon)

ภายหลังบรรดาเจ้านายที่เป็นเจ้าฟ้า, พระองค์เจ้า, หม่อมเจ้า ทั้งวังหลวงและวังหน้า ต้องทรงผนวชที่วัดพระแก้วทั้งสิ้น จนถือกันว่า ถ้าเจ้านายองค์ใดไม่ได้ทรงผนวชที่วัดพระแก้ว ย่อมเป็นคนที่เสียคนหรือจะเสียคนต่อไป

พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ทรงพระราชนิพนธ์ไว้ในเรื่อง “พระราชพิธีสิบสองเดือน” ตอนหนึ่งว่า พระบาทสมเด็จพระจอมกล้าเจ้าอยู่หัวทรงถือจนชั้นบวชเณร ด้วยมีเหตุเกิดขึ้นกับ หม่อมเจ้าสถิตย์เสถียร (พระโอรสในพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมหมื่นวิษณุนาถนิภาธร และเป็นพระราชนัดดาในพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว)

เมื่อหม่อมเจ้าสถิตย์เสถียรมีพระชันษาครบปีที่จะบวชเณรในปีที่พระราชทานเพลิงพระศพกรมหมื่นวิษณุนาถนิภาธร จึงโปรดให้ออกไปทรงผนวชเณรที่พระเมรุอย่างบวชหน้าศพ ครั้นเมื่อหม่อมเจ้าสถิตย์เสถียรเสียจิตไป ก็รับสั่งพาโลว่าเพราะไม่ได้บวชที่วัดพระแก้ว

อ่านเพิ่มเติม :

สำหรับผู้ชื่นชอบประวัติศาสตร์ ศิลปะ และวัฒนธรรม แง่มุมต่าง ๆ ทั้งอดีตและร่วมสมัย พลาดไม่ได้กับสิทธิพิเศษ เมื่อสมัครสมาชิกนิตยสารศิลปวัฒนธรรม 12 ฉบับ (1 ปี) ส่งความรู้ถึงบ้านแล้ววันนี้!! สมัครสมาชิกคลิกที่นี่


อ้างอิง :

เจ้าพระยาทิพากรวงศ์ (ขำ บุนนาค). พระราชพงศาวดารกรุงรัตนโกสินทร์ รัชกาลที่ 1, กองวรรณคดีและประวัติศาสตร์ กรมศิลปากร พ.ศ. 2531.

ส.พลายน้อย. เล่าเรื่องบางกอก อนุสรณ์งานประชุมเพลิงศพ นางชัยประชา (สรวล สุนทโรทัย) ณ เมรุวัดเทพศิรินทราวาส วันเสาร์ที่ 24 กันยายน พ.ศ. 2520.


เผยแพร่ในระบบออนไลน์ครั้งแรกเมื่อ 17 มกราคม 2568