ส. พลายน้อย ได้เขียนถึงการเลี้ยงอาหารในงานศพไว้ในหนังสือ “กระยานิยาย เรื่องน่ารู้สารพัดรสจากรอบๆ สำรับ” ความตอนหนึ่งว่า

“…นึกถึงเรื่องการเลี้ยงในงานศพแล้วนึกถึงธรรมเนียมพม่า แหมพูดราวกับว่าเคยไปงานศพพม่าที่เมืองหงสาวดีมายังงั้นแหละ

ที่นึกได้ก็เพราะเคยอ่านพระราชพงศาวดารสมัยกรุงศรีอยุธยาทราบว่าเมื่อพระเชษฐาธิราชสวรรคต เจ้าพระยากลาโหมสุริยวงศ์ปราดาภิเษกขึ้นเป็นพระเจ้าปราสาททอง ครั้งนั้นพระเจ้ากรุงอังวะส่งทูตานุทูตเข้ามาถามข่าวพระศพตามประเพณี โปรดให้จัดอาหารเลี้ยงแขกเมือง พอเจ้าพนักงานยกสำรับออกมาตั้ง พวกทูตก็ยกมือห้ามบอกว่า ‘ตามธรรมเนียมกรุงอังวะ ถ้าทูตานุทูตไปเยือนพระศพ ห้ามมิให้รับพระราชทาน’

แหม อย่างนี้ธรรมเนียมไทยถือนัก มางานทั้งทีไม่กินข้าวก็ไม่รักกันจริง เมื่อสมุหนายกนำความขึ้นกราบบังคมทูลก็ทรงพระกรุณให้ต่อว่าแขกเมือง โดยให้เจ้าพนักงานไปบอกกับแขกเมืองว่า

‘ตามอย่างธรรมเนียมกรุงศรีอยุธยา ถ้าไปเยือนศพ ย่อมแต่งของให้บริโภคให้อิ่มหนำ จึงได้ชื่อว่านับถือกัน นี่ตัวมาถึงกรุงศรีอยุธยาแล้ว ไม่รับพระราชทานนั้น ไม่นับถือกรุงศรีอยุธยา หรือว่าสิ่งของซึ่งพระราชทานนี้ไม่ดีเหมือนกรุงอังวะ ถ้าไปต่อว่าแขกเมืองดื้อดึงไม่รับพระราชทานก็ให้เอาสิ่งของราดศรีษะลงแล้วขับเสียจากเมือง’…”

ที่มา:

“เลี้ยงอาหารงานศพ” จาก “กระยานิยาย เรื่องน่ารู้สารพัดรสจากรอบๆ สำรับ” โดย ส. พลายน้อย. ใน ศิลปวัฒนธรรม ฉบับพิเศษ พิมพ์ครั้งที่ 2 พ.ศ. 2548

เผยแพร่ในระบบออนไลน์ครั้งแรก เมื่อ 5 สิงหาคม พ.ศ.2561