| ผู้เขียน | กองบรรณาธิการศิลปวัฒนธรรม |
|---|---|
| เผยแพร่ |
สุนัขปักกิ่ง ครั้งหนึ่งเป็นสัตว์เลี้ยงของราชสำนักจีนที่คนทั่วไปไม่มีสิทธิ
สุนัข เป็นสัตว์เลี้ยงที่ใกล้ชิดกับมนุษย์มากที่สุดชนิดหนึ่ง เลี้ยงไว้เพื่อช่วยทำงานต่างๆ เช่น เลี้ยงเพื่อเฝ้าระวังทรัพย์สินต่างๆ, ล่าสัตว์, ลากเลื่อน ฯลฯ หรือบางคนที่เลี้ยงสุนัขไว้คลายเหงา สุนัขเหล่านั้นจึงมีสถานะเสมือนลูก เสมือนเพื่อน และได้รับการดูแลเป็นอย่างดี
ดังนั้นแต่ละคน แต่ละครอบครัวจึงเลือกขนาดสุนัข สายพันธุ์สุนัข ที่จะเลี้ยงแตกต่างกันไปตามวัตถุประสงค์ที่ต้องการ เช่น ในราชสำนักจีนยุคหนึ่ง ที่นิยมเลี้ยง “สุนัขสิงโต” หรือที่รู้จักกันทั่วไปว่า “สุนัขปักกิ่ง” ซึ่งจ้าวกว่างเชา เขียนอธิบาย (อชิรัชญ์ ไชยพจน์พานิช และชาญ ธนประกอบ-แปล) ไว้ในหนังสือ “ร้อยเรื่องราว วังต้องห้าม” (สนพ.มติชน, พิมพ์ครั้งแรก มีนาคม 2560) ไว้ว่า
“สุนัขปักกิ่งหน้าตาคล้ายสิงโต จึงได้ชื่อว่าสุนัขสิงโต สิงโตถือเป็นสัญลักษณ์มงคลที่ขับไล่สิ่งอัปมงคลและวิญญาณชั่วร้าย เนื่องจากขาทั้งสี่สั้นและเล็ก ใส่ไว้ในแขนเสื้อได้ จึงมีอีกชื่อว่า ‘สุนัขแขนเสื้อ’
เจ้าหมาน้อยเป็นที่โปรดปรานของบรรดาเชื้อพระวงศ์ อีกทั้งห้ามคนทั่วไปเลี้ยง ภาพลักษณ์จึงยิ่งสูงส่ง เมื่อจักรพรรดิสวรรคตก็ฝังสุนัขไปพร้อมกันด้วยเพื่อแสดงความเคารพ
สุนัขปักกิ่ง อยู่ในประวัติศาสตร์จีนมากว่า 1,000 ปี เหมือนเป็นของโบราณที่มีชีวิตเคลื่อนไหวได้ และอยู่ในพระราชวังมาโดยตลอด ช่วงปลายสมัยของซูสีไทเฮา สุนัขปักกิ่งเริ่มแพร่ไปยังดินแดนตะวันตก ตั้งแต่นั้นมาคนทั่วโลกจึงได้เล่นและชื่นชมสุนัขประเภทนี้” (จัดย่อหน้าใหม่และสั่งเน้นคำโดยกองบรรณาธิการ)
อ่านเพิ่มเติม :
- เปิดเคล็ดลับสุขภาพสูตร “ซูสีไทเฮา” และกำเนิดเมนูโปรดของพระนาง
- “สุนัข” ว่าด้วยประวัติศาสตร์และการเปลี่ยนแปลงของวัฒนธรรมสัตว์เลี้ยง
เผยแพร่ในระบบออนไลน์ครั้งแรกเมื่อ 18 ตุลาคม 2564
