| ผู้เขียน | เสมียนนารี |
|---|---|
| เผยแพร่ |
ก่อนฤดูใบไม้ร่วงปี ค.ศ. 1944 กองกำลังญี่ปุ่นมีแนวโน้มว่าเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ใน สงครามโลกครั้งที่ 2 เพราะกำลังขาดแคลนนักบินซึ่งมีประสบการณ์ ในสถานการณ์ที่เหมือนหมดหนทาง ทำให้ญี่ปุ่นคิดยุทธวิธีรบใหม่ที่เรียกว่า “กามิกาเซ่”
พลเรือโททากิจิโร โอนิชิ เป็นคนแรกที่เสนอแนวคิดเรื่อง “หน่วยรบพลีชีพ” ที่มีชื่อเป็นทางการว่า “ต็อกโกไต” ที่รู้จักกันไปทั่วไปคือ กามิกาเซ่ (kamikaze-สายลมแห่งสวรรค์) มีที่มาเกี่ยวข้องกับประวัติศาสตร์ญี่ปุ่น เมื่อครั้งที่มองโกลยกทัพมารุกรานใน ค.ศ. 1281 แต่ก็ต้องแตกพ่ายไปเพราะพายุไต้ฝุ่น ผู้บังคับบัญชาระดับสูงของญี่ปุ่นหวังว่าหน่วยกามิกาเซ่จะเป็นดังสายลมที่พัดพาชัยชนะมาเช่นในอดีต
การบินเพื่อไปตายเป็นการเบี่ยงเบนจากกฎเกณฑ์โบราณ ตามความปรารถนาของพลเรือโทโอนิซิ ที่ไม่ต้องการให้ความตายของนักบินเป็นเรื่องสูญเปล่า เขามองว่าถ้าพวกเขาอยู่บนบกก็คงต้องถูกระเบิดถล่ม ถ้าอยู่บนฟ้าคงจะถูกยิงร่วง นั่นเป็นเรื่องเศร้าเกินไป คนหนุ่มควรตายอย่างงดงามเป็นหน้าที่ของหน่วยรบพลีชีพ ที่จะมอบความตายอันงดงาม ดังนักรบซามูไรคนหนึ่งพึงจะมี
ก่อนทำการบิน นักบินกามิกาเซ่จะเขียนจดหมายฉบับสุดท้ายถึงครอบครัว ด้วยรูปแบบมาตรฐานที่ปฏิเสธอารมณ์ถวิลหา โดยเชื่อว่าภารกิจที่ทํานี้จะช่วยให้ชื่อของพวกตนได้รับการจารึกไว้ในหอศักดิ์สิทธิ์ของศาลเจ้ายาสุคูนิ ในกรุงโตเกียว ซึ่งสร้างเพื่อเป็นอนุสรณ์แด่ชาวญี่ปุ่นผู้เสียชีวิตในสงคราม
ภาพของนักบินกามิกาเซ่ในสายตาของคนในชาติและครอบครัว จึงเป็นซามูไรสมัยใหม่ที่ยอมพลีชีพของตนเพื่อปกป้องเจ้านายหรือองค์จักรพรรดิ
กองทัพแจ้งกับนักบินเสมอว่า การโจมตีทุกครั้งต้องได้ผล หากไม่สามารถหาองศาบินเข้าใกล้เป้าหมายเพื่อจะโจมตีเรือรบก็ไม่ให้พุ่งชนอย่างไร้ผล แต่ให้บินกลับฐาน เพราะการพลีชีพอันสูงส่งจะเปล่าประโยชน์ ถ้าไม่สามารถสกัดกั้นการรุกคืบของฝ่ายอเมริกันได้สำเร็จ หากในความเป็นจริงเครื่องบินพลีชีพประมาณ 4 จากทั้งหมด 5 ลำถูกยิงตกก่อนจะบินถึงเป้าหมาย
ปฏิบัติการรบพลีชีพครั้งแรกก็ประสบความสำเร็จ 25 ตุลาคม 1944 เรือรบอเมริกัน ถูกโจมตีโดยนักบินทิ้งระเบิดพลีชีพเป็นครั้งแรก บริเวณนอกเกาะซามาร์ ของฟิลิปปินส์ นักบินได้รับการยกย่องที่จมเรือบรรทุกเครื่องบินคุ้มกันชื่อ เซนต์โล ของอเมริกาลงได้
เมื่อยุทธวิธีดังกล่าวได้ผล ผู้บังคับบัญชาระดับสูงของญี่ปุ่นก็นำหลักการกามิกาเซ่ไปประยุกต์กับการรบทางทะเล
ตอร์ปิโดซึ่งใช้คนบังคับ หรือ ไคเตน (kaiten-ทางเชื่อมสู่สวรรค์) ที่จะพุ่งตรงเข้าใส่เรือดำน้ำและเรือรบของฝ่ายตรงข้าม มีการสรุปผลของยุทธวิธีดังกล่าวว่า ทหารฝ่ายสัมพันธมิตรเสียชีวิตราว 3,000 นาย และเรือที่ถูกจม 120 ลำ ส่วนทหารญี่ปุ่นเสียชีวิต 7,000 นาย
นี่จึงเป็นปฏิบัติการที่ส่งผลกระทบทางจิตวิทยาอย่างรุนแรงต่อฝ่ายสัมพันธมิตร
เจ้าหน้าที่อเมริกาที่กลับจากการรบในแปซิฟิก ไม่ได้รับอนุญาตให้แม้แต่เอ่ยชื่อกามิกาเซ่จนถึงฤดูร้อนปี 1945 เพราะเกรงว่าจะทำให้กองกำลังอื่นเสียขวัญ
กองทัพญี่ปุ่นเองก็พบร่องรอยของความเจ็บปวดเช่นกัน นักบินกามิกาเซ่ที่ต้องเผชิญกับความตายอย่างไม่อาจหลีกหนี ก็ไม่ได้มั่นใจตัวเองเสมอไป นักบินระดับแถวหน้าชื่อ ซาบุโร ซาไก ไม่เชื่อว่านักบินทุกนายจะสมัครใจไปตายจริงๆ เขากล่าวภายหลัง สงครามโลกครั้งที่ 2 ยุติว่า
“พวกคนที่ออกคําสั่งและคะยั้นคะยอพวกนักบินเป็นพวกที่พูดโกหก นักบินทุกนายสมัครใจเข้ามาอยู่หน่วยกามิกาเซ่อย่างนั้นหรือ…โกหก! ไม่มีใครหรอกที่อยากตาย แต่หากเป็นคําสั่ง พวกเราล้วนเป็นชายชาติทหาร เราจะไป ผมก็จะไปด้วยเช่นกัน”
อ่านเพิ่มเติม :
- “ลาก่อนครับ…แม่” คำพูดที่ไม่มีโอกาสได้บอกอำลาแม่ ของเด็กหนุ่มหน่วยบินกามิกาเซ่
- “เรือรบยามาโตะ”เรือประจัญบานญี่ปุ่นสุดเกรียงไกร ที่จบลงด้วยความตายกว่า 3,000 ชีวิต
ข้อมูลจาก :
เรื่องจริงนอกบันทึกประวัติศาสตร์. บริษัท รีดเดอร์ส ไดเจสท์ (ประเทศไทย) จำกัด, กรกฎาคม 2549
เผยแพร่ในระบบออนไลน์ครั้งแรกเมื่อ 30 พฤศจิกายน 2563
