“…วันนี้เป็นอะไร ฟ้าเศร้าจริง นกสักตัว กาสักตัวก็ไม่มาร้อง เศร้าเหลือเกิน นี่ทำไมมันเงียบเชียบไปหมดอย่างนี้ล่ะ…”

เป็นพระราชปรารภในสมเด็จพระศรีสวรินทิรา บรมราชเทวี พระพันวัสสาอัยยิกาเจ้า ในวันเวลาที่มีพระราชพิธีอัญเชิญพระบรมศพพระบาทสมเด็จพระปรเมนทรมหาอานันทมหิดล รัชกาลที่ ๘ ลงพระโกศ

ขณะนั้นมีพระชนมายุได้ ๘๔ พรรษา ประทับอยู่ ณ วังสระปทุม พระบรมวงศานุวงศ์ทุกพระองค์ทรงลงความเห็นว่าไม่สมควรที่จะให้ทรงรับรู้การเสด็จสวรรคตของพระเจ้าอยู่หัวอานันทมหิดล

ด้วยเกรงว่าพระพลานามัยจะทรงทรุดโทรมอันเนื่องมาแต่พระเจ้าอยู่หัวพระองค์นั้นทรงเป็นพระราชนัดดาที่ทรงรักใคร่ภาคภูมิพระทัยและยังทรงเป็นความหวังท้ายสุดในพระชนมชีพ

แต่น่าจะเป็นด้วยพระทัยที่ทรงจดจ่ออยู่กับองค์พระราชนัดดา ความทุกข์โทมนัสซึ่งแม้จะมิได้ทรงรับรู้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่ก็มีพลังจู่โจมเข้ามาสู่พระองค์ ทำให้เกิดพระอารมณ์เศร้า ขณะประทับที่พระเฉลียงทอดพระเนตรท้องฟ้า และมีพระราชปรารภว่า

“…วันนี้เป็นอะไร ฟ้าเศร้าจริง นกสักตัว กาสักตัวก็ไม่มาร้อง เศร้าเหลือเกิน นี่ทำไมมันเงียบเชียบไปหมดอย่างนี้ล่ะ…”

---

บางส่วนจากหนังสือ วาทะประวัติศาสตร์ เขียนโดย ศันสนีย์ วีระศิลป์ชัย. สำนักพิมพ์มติชน