ภาพถ่าย “ซ่อง” หรือสถานบริการทางเพศในกรุงไทเป ของไต้หวัน เมื่อวันที่ 31 กรกฎาคม 1986 (พ.ศ. 2529) กิจการนี้สร้างรายได้มหาศาลให้กับไต้หวันแต่มักมีสถานะทางกฎหมายเปลี่ยนแปลงกลับไปกลับมาอยู่บ่อยครั้ง

ซ่องในไต้หวันถือว่าถูกกฎหมายในยุคที่ตกอยู่ภายใต้การปกครองของญี่ปุ่น และในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 สตรีชาวเกาหลีถูกส่งมาเป็นนางบำเรอให้กับทหารญี่ปุ่นในไต้หวันด้วย

หลังสงคราม รัฐบาลคณะชาติในยุค 50s พยายามยุติการค้าบริการทางเพศ โดยออกกฎหมายให้ใบอนุญาตเปิดซ่องที่ยังเหลืออยู่สิ้นผลลงพร้อมกับความตายของผู้ถือใบอนุญาต และใช้โอกาสนี้โจมตีญี่ปุ่นว่าเป็นผู้ส่งเสริมการค้าบริการทางเพศซึ่งรัฐบาลคณะชาติมองว่าขัดต่อศีลธรรม

แต่กิจการซ่องในไต้หวันก็ยังคงเฟื่องฟูต่อไปในยุค 70 และ 80 ด้วยอานิสงส์จากนักท่องเที่ยวชาวญี่ปุ่นและทหารอเมริกันที่มารบในสงครามเวียดนาม แม้ว่าจะมีซ่องที่ถูกกฎหมายเหลืออยู่เพียง 10 เปอร์เซนต์

ถึงปี 2001 ไต้หวันออกกฎหมายห้ามการค้าประเวณีโดยสิ้นเชิง และยุติการออกใบอนุญาตให้กับซ่องหน้าใหม่ ซ่องถูกกฎหมายที่เหลืออยู่ 18 แห่งจะต้องปิดตัวหลังเจ้าของผู้ถือใบอนุญาตเสียชีวิต

แต่ในปี 2011 ไต้หวันก็ผ่อนคลายกฎหมายว่าด้วยการค้าประเวณีอีกครั้ง โดยอนุญาตให้รัฐบาลท้องถิ่นสามารถออกประกาศพื้นที่สำหรับการค้าประเวณีได้

อย่างไรก็ดี ผู้สนับสนุนการค้าประเวณีมองว่า กฎเกณฑ์ใหม่ไม่ได้ทำให้สถานการณ์เปลี่ยนไปจากเดิม เนื่องจากรัฐบาลท้องถิ่นส่วนใหญ่มีท่าทีกีดกันการค้าประเวณี

อ่านเพิ่มเติม :

• “ไต้หวัน” มาจากไหน? จากเกาะแหล่งประมง-โจรสลัด สู่ดินแดนอุตสาหกรรม-ประชาธิปไตย
• ขณะที่ “ไต้หวัน” สู้เพื่อเป็นประเทศเสรี เขาสร้างประวัติศาสตร์-อัตลักษณ์ตนเองอย่างไร?

อ้างอิง :

“The Trouble With Taiwan’s New Prostitution Rules”. The Wall Street Journal. <http://blogs.wsj.com/chinarealtime/2011/11/16/the-trouble-with-taiwans-new-prostitution-rules/>

เผยแพร่ในระบบออนไลน์ครั้งแรกเมื่อ 23 กุมภาพันธ์ 2562