ประโคม หมายถึงการทำเสียงกึกก้อง มีทั้งที่เป็นจังหวะทำนอง และไม่เป็นสุ้มเสียง แต่เน้นการให้เสียงดังอึกทึก เพื่อใช้ในระหว่างประกอบพิธีกรรมต่างๆ

ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ (รวมถึงภูมิภาคอื่นบนโลก) การประโคมมีความหมายเพื่อ “เรียก” สิ่งต่างๆ ทั้งที่มองเห็น และมองไม่เห็น ให้เข้าร่วมในพิธีกรรมที่กำลังกระทำอยู่

สาระสำคัญของการประโคมเบื้องต้นคงมาจากความเชื่อเรื่อง “ขวัญ” ว่าให้ทำเสียงดังๆ เพื่อเรียกขวัญที่ต่างๆ มาสู่มณฑลพิธี

ในงานศพ การประโคมเป็นไปเพื่อเรียกขวัญเข้าร่างผู้ตายให้ฟื้น (วิญญาณเป็นเรื่องที่เชื่อกันหลังศาสนาจากอินเดียเข้ามา) ตามความเชื่อดั้งเดิม

ในงานบวช การประโคมคือการ “ทำขวัญนาค” เป็นกระบวนการต่อรองระหว่างความเชื่อเก่า กับศาสนาใหม่ ให้ชาวพื้นเมือง (ที่ไม่ใช่ชาวอินเดีย) สามารถห่มผ้ากาสาวพัสตร์ได้ แต่ต้องทำขวัญให้พร้อมก่อนไปจากโลกเก่าคือ “นาค” ที่หมายถึงคนพื้นเมืองซึ่งแต่เดิมคงถูกหวงห้ามมิให้บรรพชาได้