“…การประพฤติตนอยู่ในศีลในธรรมไม่ขัดแก่การเปนทหารเลย แต่ตรงกันข้ามกลับจะทำให้เปนผู้ที่สมควรได้รับความไว้วางใจยิ่งขึ้น เพราะทหารเปนผู้รับมอบให้ถืออาวุธในมือ

ถ้าเปนผู้ที่ไม่อยู่ในศีลในธรรมแล้วก็อาจจะใช้อาวุธนั้นเปนเครื่องมือข่มเหงคะเนงร้ายให้มหาชนได้รับความเดือดร้อนเปนที่สุด

เหตุฉนี้ ทหารผู้ที่ประพฤติผิดด้วยคลองธรรม หรือผิดด้วยพระราชกำหนดกฎหมายแผ่นดิน ซึ่งมีธรรมเปนนิติฐานนั้นแล้ว ท่านจึงต้องเอาโทษลงอาญาหนักกว่าพลเรือน และเพราะเหตุนี้เองทหารผู้ประพฤติตนไม่ดีท่านจึงไม่ให้คงอยู่ในราชการ เพราะเปนผู้ที่ไว้ใจให้ถืออาวุธหรือบังคับบัญชาคนที่ถืออาวุธต่อไปไม่ได้แล้ว

ดังนี้จึงเห็นได้ว่า การอยู่ในธรรมนั้น เปนของสำคัญสำหรับทหาร และเปนประโยชน์แก่ผู้ประพฤตินั้นเองโดยแท้ เพราะฉะนั้นขอผู้ที่รับราชการเป็นทหารและหวังความมั่นคงและความเจริญในราชการ จงอย่าได้หลงเชื่อผู้ที่กล่าวว่าทหารไม่ต้องอยู่ในศีลในธรรมเลยเป็นอันขาด…”

พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ ๖

จาก “กัณฑ์ที่ ๑๒ ประโยชน์แห่งการอยู่ในธรรม” ในพระราชนิพนธ์ “เทศนาเสือป่า”

 

---

เผยแพร่ครั้งแรกในระบบออนไลน์ เมื่อ 27 เมษายน พ.ศ.2562